Adam bir gece yarısı uyandırıldı:
– Kalk. Bizimle geleceksin… denildi.
Kitaplığı da arandı. Bir yığın kitaba da el konuldu. Bir büyük koğuşa atıldı. Orada günlerce tutulduktan sonra bir savcının önüne çıkarıldı. Soruldu, soruldu, soruldu. Sonra da:
– Serbestsin, gidebilirsin… denildi.
Adam, yeniden yazı yazmaya başladı. Bir gün, birkaç arkadaşı ile yemek yerken, evinden siyasi polisçe arandığını öğrendi. Resmi makamları telefonla aradı adam:
Nâzım Hikmet 15 Ocak 1902’de Selanik’te doğdu.
İlk şiiri Feryad-ı Vatanı 3 Temmuz 1913’te yazdı. Aynı yıl Mekteb-i Sultani’nde ortaokula başladı. Bir aile toplantısında denizciler için yazdığı bir kahramanlık şiirini Bahriye Nazırı Cemal Paşa’ya okuyunca çocuğun Bahriye Mektebine gitmesine karar verildi.
Yine böyle yeni yıla 3 gün kalmıştı. Haritada yerini göster dendiğinde pek çoğumuzun gösteremeyeceği, adını bu olayla duymuş olabileceğimiz bir yerden acı çığlıklar yükseldi. Roboskî: değiştirilmiş adıyla Uludere.
Bir varmış bir yokmuş diye başlar masallar. Bir varmış, bir yokmuş! Varlar neden, nasıl yok olmuş? Var olan birler ve yok olan birler bundan nasıl etkilenmiş? Yok olanlar belki kalanları da eksiltmiş!
İki Eleni’nin masalı bu. Biri oyuncak, diğeri minik bir kız olan iki Eleni.
Başka bir dünyaya geçer çevresinden soyutlanıp. Cıngıllı bir müzik duyulur, içinde minik, rengarenk pırıltılar taşıyan ışıktan bir bulut kaplar ortalığı. Cıngıllı müzik yerini derinden, bedeni saran, yürekten kopup gelen bir türküye bırakır. Zaman yoktur orada! Yer, önemli değildir. Bir ışık selinin ortasında ilerleyip zaman yolculuğu tamamlanır.