Kerwane-Kervan

KERWANE-KERVAN

An durur!

Öyle havaya asılı kalır insan bir süre. Ayakları yerde midir havada mı belirsiz.

An, durur!

Başka bir dünyaya geçer  çevresinden soyutlanıp. Cıngıllı bir müzik duyulur, içinde minik, rengarenk pırıltılar taşıyan ışıktan bir bulut kaplar ortalığı. Cıngıllı müzik yerini derinden, bedeni saran, yürekten kopup gelen bir türküye bırakır. Zaman yoktur orada! Yer, önemli değildir. Bir ışık selinin ortasında ilerleyip zaman yolculuğu tamamlanır.

Saçları iki yandan örülmüş bir Kızılderili kızı vardır şimdi gözlerin önünde..Yakılmış köyüne, esir edilmiş babasına, öldürülmüş annesine ağlayarak bakan uzaktan..

Kamçılanan siyahlar gelir sonra görüntüye. Topraklarından koparılıp köle edilirler. Başkaldırmak yasaktır. İnsanlık, beyazlar için üretilmiş bir sözcüktür.

Bir insan kafilesi geçiyor şimdi! Zorlukla yürüyor kadınlar, çocuklar..ölüyorlar, nehirlere atılıyor ölüleri..biliyorlar en baştan ölüme gittiklerini. Yürüyorlar..düşe kalka, ölüme yürüyorlar!

Trene dolduruluyor başkaları. Bir toplama kampındalar, saçları kesilmiş. Gaz odaları kapısında kuyruktalar.

Yakılan evler geliyor şimdi, ağlayan ama sesi duyulmayan insanlar. Ne kaçmayı biliyorlar, ne isyanı. Ağlıyorlar, ölüyorlar..

Çığlıklar türkü olup bir kervana doluyor; yola düzülüyor kerwane…

****************

“Bu türküde ağlamak için Kürtçe bilmek gerekmez ” demişti Dünya. Bu kervanı anlamak için de gerekmiyor dil bilmek. Yaşanan bütün topraklardan geçiyor, bütün duyguları yaşatarak  kervan.

İçinde dağlar var,

özlem var,

aşk var,

kar var,

yağmur var,

güneş var,

ölüm var,

korku var,

hüzün var,

sevinç var,

doğum var,

yaşanmışlık var

Olmayansa zaman, yer ve bir de deniz..Bir tek denizin kokusu yok bu türküde..dağları aşıyor kervan. Daha ulaşamamış düze, denize..

Kharon gibi değil bu kervanın sahipleri yine de. Ne para ne pul, yalnızca bir umut yüreklerinde, bir türkü dillerinde..Denize ulaşıldığında ise ölüme değil yaşama  ulaştıracak bir kayık bulunur elbet.. ruhlar yüzyıl dolaşmasın diye…

1 Eylül Dünya Barış gününüz kutlu olsun.

Sinem Azbazdar DİNÇER

“êê…xewa sibê, xewa kur e bavo xêr e, ev xişma kê ye, ax bawo! kerwanê di rê de dilê min şewitî, anê serma xerîbiyê da me birîna min kur e fîstanê bavêje ser xwe pîra min çîrokan bêje anê ji bo welatê me û bo xerîbiyê bêje bi ku ve ye riya me salan ji sala ye eylo tê ber çavê min zarokî, hevalên min şeva bi stêr *** çiyayê banî werg derin qedera vî zemanî ye kerwanê, kerwanê kerwanê bê xwedî çîrokan têxe paşila xwe kerwanê li ser rê ye dîroka me dilê me ye hevalo tu ne tenê yî ka loriya pîran ka gaziya hevalan ew cihê me ye stêra xewna ye”

“sabahın uykusu, derin uyku hayırdır baba, kimin hışmı üzerimizdeki? kervan yolda, yüreğim yanıyor nine, gurbetin soğuğu üzerimizdeki yaram derin haydi, fistanını giy üstüne, masallar anlat, yurdumuz ve gurbetlik üzerine söyle, yolumuz nereye bu yıl? gözümün önüne gelir çocukluğum, arkadaşlarım, yıldızlı geceler… *** dağlar, ovalar, öyle gidiyorlar zamanın kaderi bu. kervan, sahipsiz kervan… masalları koynunuza koyun yolda kervan, tarihimiz, yüreğimiz yalnız değilsin arkadaş hani nerede yaşlıların ninnisi nerede arkadaşların şen gülüşleri? orası yuvamız bizim rüyalarımızın yıldızı”

2012-09-01 17:24:44